Ένα ποίημα από το Δερβιτσιώτη καθηγητή Κώστα Μακαριάδη (“Νοσταλγώ”)

1222
Ο Κάμπος της Δερόπολης (Δερβιτσάνης)

ΝΟΣΤΑΛΓΩ

Μακριά απ’ την πατρίδα
Μένω τώρα στη Αθήνα
Κάθομαι στον οβορό
Και με τον κόσμο απορώ!
Σκέπτομαι τη Δερβιτσιάνη
Το νταμπόρι και το χάνι
Την Κουκούλια
Και τον Κάτω Μαχαλά
Το σχολείο
Την ωραία εκκλησιά!
Πως τα παιδικά μας χρόνια
Ξυπόλητοι παίζαμε στ’ αλώνια
Κουβαλούσα το χορτάρι
Φορτωμένο στο γομάρι!
Έψαχνα για καμιά βρύση
Περνώντας το μεσονίση
Για να πλύνω το γομάρι
Την πληγή απ’ το σαμάρι!
Επηγαίναμε στ’ αμπέλια
Με τραγούδια και με γέλια
Βρίσκαμε ποριές φραγμένες
Και τις κλάρες τσακισμένες!
Τα σταφύλια τρυγημένα
Και τα φρούτα μαζωμένα
Όλα δώρα απ’ τους φίλους του γειτονικού χωριού
Που μας έφερε η τύχη με τους Λιαζερατινούς!
Τώρα που δεν εργάζομαι
Όλο για κάτι νοιάζομαι
Από κάπου πρέπει πάλι να αρχίσω
Και το τσαντίρι μου να χτίσω!
Τοίχους, καλύβια και κοτέτσια φκιάνω
Κήπους, μπαξέδες και μποστάνια βάνω
Αρνιά, κατσίκια και γουρούνια μεγαλώνω
Και όλο με κατεργαριές, τα χρόνια μου αμπώχνω!
Καίτοι εκτιμώ και πάντοτε λατρεύω τη δουλειά
Εν τούτοις ζηλεύω, αγαπώ και προτιμώ την τεμπελιά.
Είμαι πάντοτε ειλικρινής και λέγω την αλήθεια
Γι’ αυτό οι φίλοι μου και συγγενείς
Με αγαπούν
Με θεωρούν ευγενή
Μου δίνουν γνώμη και βοήθεια!
Βρες μου λένε έναν τσομπάνο σεβνταλή
Να βγαίνει έξω με ήλιο και βροχή!
Θέλει όμως γιαταγάνι
Για να κοιμηθεί στη στάνη
Θέλει φουστανέλα και ντουφέκι
Και κάθε Κυριακή μια πίτα και μπουρέκι!
Θέλει κότες και αβγά κάθε Δευτέρα
Θέλει κι’ εμένα στο χορό σαν παίζει τη φλογέρα!
Πριν σκεφθώ και αρρωστήσω
Ο ανδρείος πιστικός
Θέλει να’ με γελαστός
Μα θέλει όλα να τα πάρει
Κ’ ας μισεί τη λέξη γελαδάρη!
Και όλο κλαίει ο καημένος
Που δεν είναι παντρεμένος!
Είναι όμως σεβνταλής
Και καλός τραγουδιστής
Και λίγο
Μα λιγάκι σαν μπεκρής!
Χρόνια ήταν και στην Αμερική
Όμως έμεινε χωρίς βρακί
Εκεί που βάζει παντελόνι
Και του γύφτου το εγγόνι!
Τι ωραία η ζωή στην εξοχή
Με τα ζώα ας μη έχουν λογική
Γι’ αυτό είμαι συλλογισμένος
Και λιγάκι κουρασμένος!
Έχω ακόμη μια ελπίδα
Να γυρίσω στην πατρίδα
Τραγουδώ και λίγο πίνω
Και τα γλέντια δεν τα’ αφήνω!
Δεν θέλω να διασκεδάσω
Θέλω τον κόσμο να θαυμάσω
Που εργάζονται νυχθεμερών
Για ένα μέλλον πιο λαμπρών!
Αυτά έχω για να σας πω
Σε όλους εσάς που αγαπώ!

 

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΚΑΡΙΑΔΗΣ, Απρίλιος 2013-04-12