Το παρεκκλήσι της «Ζωοδόχου Πηγής» ή για τους ντόπιους της «Παναγιάς» βρίσκεται στη μέση των ερειπίων κτισμάτων της «Κουκούλιας» απέναντι απ’ την Ιερά Μονή «Ασωμάτων» (Μαναστήρι).
Ο συγκεκριμένος ναός είναι σταυροειδούς ρυθμού με τρούλο. Όπως μαρτυρεί η τοπική μας παράδοση, ο συγκεκριμένος ναός ανακαινίστηκε αρκετές φορές μέχρις ότου να φθάσουμε στο τελικό στάδιο της σημερινής παρουσίας του. Το τέμπλο που υπήρχε σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων (δυστυχώς δεν υπάρχουν γραπτές αναφορές), ήταν ξυλόγλυπτο, ενώ οι τοιχογραφίες του μέχρι των ημερών μας είναι λίγες. Και αυτό διότι με το πέρασμα των διαφόρων εποχών, κυρίως της κομμουνιστικής περιόδου όπου έγιναν ανεπανόρθωτες ζημιές, αλλά και από την καταστρεπτική μανία μισαλλόδοξων, πολλές τοιχογραφίες αγίων έχουν υποστεί τεράστιες αλλοιώσεις. Σύμφωνα με τις επιγραφές των τοιχογραφιών, οι αγιογραφίες δημιουργήθηκαν σταδιακά κατόπιν δωρεάς Δερβιτσιωτών αλλά και άλλων Δεροπολιτών.
Εντός του Αγίου Βήματος του ναού και συγκεκριμένα απέναντι απ’ την Αγία Τράπεζα, είναι αγιογραφημένη η Παναγία ως «Πλατυτέρα των ουρανών». Ο πρόναος είναι υπερυψωμένος σε σχέση με το καθολικό του και χρησιμοποιείται ως χώρος οπού μπορούν οι προσκυνητές να ανάψουν το κερί τους.
Βγαίνοντας προς το εξωτερικού του παρεκκλησιού, κοντά στον προαύλιο χώρο είναι φυτεμένες δύο βελανιδιές (δρυς), μπροστά εκ των οποίων βρίσκεται το χοροστάσι.
Η χωροταξική θέση της «Παναγιάς» επιτρέπει στον επισκέπτη να αντικρίζει ένα όμορφο και λιτό πανοραμικό πλάνο της Δερβιτσάνης. Επίσης απ’ τα πολύ παλιά χρόνια έχει καθιερωθεί να γίνεται μεγάλο γλέντι στην «Παναγιά», την Παρασκευή της Διακαινησίμου, ημέρα κατά την οποία εορτάζει ο ναός.
Αξίζει να σημειωθεί πως στα τέλη της δεκαετία του 1980, μετά από πενήντα χρόνια αθεϊας και καταβαράθρωσης κάθε ιερής παράδοσης, ο πατήρ Μιχαήλ Ντάκος, ο τελευταίος ντόπιος ιερέας του χωριού, τέλεσε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια απαγόρευσης, στην «Παναγιά» την ακολουθία του Όρθρου στις 12 Δεκεμβρίου, ημέρα εορτής του Αγίου Σπυρίδωνα.
